Ang pagsulat ng walang "edits."

May mga panahon na gusto mo lang sabihin ang iyong nararamdaman sa mundo. Yung tipong walang makikialam kahit na Taglish pa ang gamitin mo sa blog mo, or kung pure Tagalog yan, o pure English. Yung tipong walang makikialam ng mga typos mo. Yung ganun. Itong post na gagawin ko sa ngayun ay walang edit. Heto na ang normal na ako. Ayoko na magsabi na sawi nanaman ako sa pag-ibig ako mismo ay nasasawa narin. Supposedly, ang blog na ito ay para sa happy thoughts. So, dapat masaya ang sasabihin ko. Ok, nakaisip na ako. Simula ngayun, di ko na iisipin ang love na yan. Di ko pa alam kung ano ang dapat ko unahin. Pero ewan ko bakit kaya ganun. Lahat ng minamahal ko, parang laging may mali. Yung parang ganto, may time na gustong gusto ka pero ayaw mo; at meron ding gusto mo pero ayaw ka. At lagi nalang ganun. Paano kaya kung magpakalulong ako sa pag-aaral? Tapos pagkatapos mag-aral ng sobra, ... bumagsak din ako sa huli. Diba nakakadepress din yun? Siguro parte lang ng buhay ang madepress paminsan-minsan. Sana nga no? Habang nakahiga ako sa kama, may freeverse na tula ang namuo sa utak ko. Ang weird nga eh kung kelan 12:00 AM na tsaka ko naisip.

I've kept my knives under my bed

I've shed my tears too much

I've wiped it just right

No one else knows that I'm dying inside

I've tried to blow smiles on what I know that makes me cry

I hate to be told that I am weak

I'd rather keep my sentiments, and forever it will stay unwritten

I just wondered about 89 M people's lives

Does their stories written divine?

Are they just like weeds that sprung out just anywhere,---

To be pulled out one day?

 

itutuloy. ang chaka noh. suicidal. lol.